Leman Sultan’dan gördüğüm şefkat, anneminkinden farklı değildi. Onun sohbeti damla damla, bazen de sağanak olarak yağıyordu çoraklaşan gönlüme. Nasihatleri ruhumu kirlerden arındırıyor, kuruyan yanlarımı yeşertiyordu. Onunla tanışmadan önceki hayatımı - buna hayat denirse tabii – yaşanmamış olarak kabul etmeye başladım. Uzun zamandır kendime küsmüştüm. Bu da hayatımı daraltmış, kendi yarattığım hapishanenin mahkûmu olmuştum. Meğer kendi mahkûmiyetime kendim hükmetmiş, özgürlüğü yanlış adreslerde aramış; özgür olduğumu sandıkça adı konulmamış bir mahkûmiyetin esiri olmuştum.
Onun sayesinde gönlüme bahar gelmişti. Demet demet çiçek topluyordum ruhumun kelebekler uçuşan kırlarında. Zenginlik zannettiğim dünya nimetlerinin beni ne kadar yoksullaştırdığını görmek acı veriyor olsa da farkına varmış olmanın hazzı da acılarımı dindiriyordu. Leman Sultan, hem kalbimin hem gönlümün uyanması için elinden geleni yapıyordu. Bir annenin yeni doğmuş bebeğine sarf ettiği emek ve gösterdiği ilgi gibi yakınlık gösteriyordu.
Leman Sultan’ın ev sahipliğinde manevi bir sofra kurulmuş, bana birbirinden kıymetli ikramlarda bulunuyordu. İçinde bulunduğum bu sürecin farkındalığını yaşıyor olmam, gönlümü sakin ve huzurlu bir limana getirmişti. Hangi limanda olduğum, sonrasında yolculuğumun nereye olacağı endişesinden oldukça uzaktım. Leman Sultan’ın sofrasında yakaladığım dinginlik, neye ihtiyacımın olduğunu bir kez daha göstermişti.
Yağan yağmur, susamış toprağın bağrına düşüp yeni yuvasını bulunca tabiat nasıl kendine gelip aslına dönüyorsa; Leman Sultan’ın, üzerime yağan bir yağmur gibi bana hayat vermesi de aynı şeydi bence.
Leman Sultan gibi hoşluklar ülkesinin sultanının yanında ruhum tazelenmişti. Onun yanında, cennet nimetlerinin kokusunu almıştım.
