Bu kitap, bir zihin değişiminin tarihsel kaydını yapıyor. Ortaya koyduğu keşifler, bilimsel oldukları kadar şahsi keşiflerdir de. 1930'laran sonlarında ve 1940'ların başlarında matematik ve fizik eğitimi aldıktan sonra, İkinci Dünya Savaşı'nın ardından Cambridge'de felsefeye geçtim; Modern Bilimi- ilk devi Isaac Newton olan entellektüel akımı - ve Descartes'ın başlattığı refleksiyon/düşünme yöntemini, modern düşüncenin kurucu iki temel direği ve modern dönemin kendisiyle iftihar ettiği katı "rasyonelitenin başlıca örneği" olarak görmeyi öğrendim. Hocalarımızın bize sundukları onyedinci yüzyıl Avrupa'sı resmi hoş ve güzel bir resimdi. insanlık ilk kez, amaçlarını Edebiyat-Modernite projesinin "rasyonel" hale getirdiği Edebiyat- içinde ölümden sonraki hayata tehir etmek yerine bu Dünyada ve tarihsel zaman içinde gerçekleştirme kapasitesiyle ilgili bütün kuşkularını ve belirsizlikleri bir kenara atıyor görünüyordu; ve bu optimizim yalnızca doğa bilimlerinde değil, moral, politik ve sosyal düşüncede de büyük gelişmelere yol açmıştı. Bununla birlikte, geriye dönüp bakıldığında, bu resim, en azından erken modern Avrupa tarihçilerinin, Roland Mousnier'ın 1950'lerdeki öncü eserinden sonra bize gösterdikleri başka şeyleri ciddiye alırsak, gereğinden fazla tek biçimli ve aydınlık bir resimdir. Onyedinci yüzyıl hayatının realist resmi günümüzde hem parlak ışıkları hem de karanlık gölgeleri içeriye olmalıdır: hem yeni entellektüel akımların başarılarını hem de bu başarıların tarihsel arkabahçesi olan din savaşlarının acılarını.
