Bahtname

Yazmak; belki de âlem denilen bu uçsuz bucaksız meydanda, zaman denilen bu başsız ayaksız devranda bir var bir yok hükmünde, bir yanıp bir sönme rüknünde olan insanoğlunun bu menzile bir zerre mesabesinde de olsa bir nişan koyma emeli. 
Belki de Hak ile batılın, fani ile bakinin bir arada dal budak saldığı devasa bir ağaç olan bu mihnetgedeye bir çentik olsun atabilme hevesi. 
Belki de bir tutamlık mühletin esintilerini kör karanlıklardan çıkarıp da aydınlığa kavuşturma seferi. 
Belki de tıpkı tohumun toprağı çatlatıp da gün ışığına doğru yürümeye çalışması gibi kendi içindeki öteleri kendi dışındaki ötelerle karşılaştırma niyeti. 
Her ne sebeple olursa olsun, bir gerçek var ki; yazıcı, hecelerle ruh bulunan bir dünyada soluk alıp vermeye çalışmakta, adeta can suyuna bu yolla kavuşmakta. Kalemi işledikçe serinlemekte, satırları biriktikçe tazelenmede. Küçük bir mazgaldan seyredilen bu seyrangâhın, bir katre yürekten algılanan bu talimgahın gölgeleriyle olsun teselli bulmakta.
Belkıs Altuniş Gürsoy, ikinci deneme kitabı Bahtname’de, peşi sıra gelmek isteyenleri önce Sarı Saltuk’un gölgesinde derin bir nefes aldırıp akabinde dünya seyrangâhında bugünden geçmişe, geçmişten geleceğe Türkçenin leziz azıklarıyla tarifsiz bir yolculuğa çıkarıyor.