Ahmet Şevket Esendal ve Mehmet Suat Esendal... Bir zamanlar küçük birer çocuktu onlar. Sonra büyüyüp yuvadan uçtular ve biricik babalarının daimî mektup arkadaşı oldular. Biri doktor çıktı, hayatını bu işe adadı; diğeri kaptan oldu, engin denizlere açıldı.

Memduh Şevket Esendal hem başarılı bir bürokrat hem de üretken bir hikâyeci olarak tanınsa da sahip olduğu meziyetler bunlarla sınırlı değildi. O aynı zamanda çocuklarına çok düşkün, ilgili bir babaydı. Görevi gereği onlardan fiziksel olarak ayrı düşse de kalpten sıkı sıkıya bağlıydı.

Bu bağlılığı sağlayan şey, oğullarına yazdığı mektuplardı elbet. Makine ile yazmaktan hoşlanmadığı için mektuplarını genelde el yazısıyla yazan Esendal, ufak ufak yazmayı öğrenemediğini kabullenirdi ve bu yüzden sayfalarca süren mektuplarına kendi tabiriyle "zarf patlatan cinsinden" derdi.

Esendal'ın dünya görüşünü, değer yargılarını ve yaşadığı dönemin panoramasını da içermesi bakımından Oğullarıma Mektuplar, sıradan bir mektup olmaktan öte önemli bir kaynak niteliğindedir.

Ben hayatta bahtiyar olmuş adamlardan sayılırım. Bunun şükranı ile gönlüm doludur. Ben hayatı yalnız iyilikleri ile değil; kahırları, kederleri, serserilikleri ile de yaşadım.