Ay ile güneş, bir araya geldiğinde karanlık düşer yeryüzüne. İşte Öner Demir'in şiirlerinde de böyle bir tutulma var: zamansız, hesapsız, delice. "Ay Tutulması I-II", modern zamanların âşık feryadı, Anadolu'nun papatyaları arasında filizlenmiş bir sevda hikâyesi.
Bu sayfalarda Ali var, Leyla'sını arayan. Mecnun var, çöllere düşmüş. Kerem var, nara yanan. Ama hepsi 21. yüzyılda, İstanbul'un kalabalığında, Marmara'nın kıyısında, Göle'nin ovalarında yaşıyor. Şair, yüzyıllardır tekrarlanan âşıklık hikâyesini kendi coğrafyasında, kendi sesinde yeniden anlatıyor.
Papatya yüzlü sevgili, kar altında açan kardelen, Ağustos sıcağında üşüyen yürek, hasret dağları, özlem denizleri... Demir'in şiirleri, doğanın dilinden besleniyor. Ama bu doğa, romantik bir dekor değil; duyguların yaşandığı, şekillendiği, direniş gösterdiği bir mekân. Papatyalar kar altında nasıl açıyorsa, sevda da tüm engellere karşı böyle açıyor.
Eser, yalnızca bir aşk külliyatı değil. Toplumsal eleştiri, siyasi iğneleme, gündelik hayatın zorluklarına dair gözlemler de var bu sayfalarda. Ama şair, her yoldan sonunda aşka, insana, yüreğe dönüyor. Çünkü biliyor ki, bu dünyada kalıcı olan, insanın insana duyduğu içten sevgi.
Öner Demir'in dili sade, samimi, içten. Süslü metaforlara, karmaşık imgelere ihtiyacı yok. Günlük konuşma dilinin şiirsel yoğunluğa dönüştüğü bu sayfalarda, okur kendini buluyor. Belki kendi aşkını, belki kendi ayrılığını, belki de kendi hasretini.
"Ay Tutulması I-II", aşkın zamansız tutulduğu anlara tanıklık. Karanlığın içinde, iki gözbebeğinin birbirini bulduğu o ana. Bu kitaplar birer feryat, birer nefes, birer kavuşma umudu.
"Sarı papatya misali dingin ve huzurlu..."