Oğlumun kitaplarını;
Konuşamayan, yürüyemeyen, ellerini kullanamayan bir genç olması bakımından mucize diyebileceğimiz bir başarı kabul etmek gerekir. Oğlum normal ilkokulu okuma yazma öğrenmesi adına bitirmiş, okul topluluğu içinde sosyalleşme olanağı bulmuş, belli ortamlarda kendisini kabul ettirmiş, insanlık olarak davranış, güzel huy ve duyguları almış olması, tüm yaşantısında etkili olmuştur. Hayata sıkıca sarılıp yaşama hep güler yüzle bakması, bizim kendisine verdiğimiz değerle örtüşüyor olmasındandır. Engellerin en ağırına ama şansın en büyüğüne sahip olması onunla tanışan insanlara yaşama mutluluğu veriyor. Kendi eksikleriyle dalga geçen, ince espri ve şakalara kendi vücut dili ile cevap verebilen kişilikli üstün insan oğlum.
Onun ailesi olarak;
Her özre iyi gelecek ilacı çoktan bulduk biz. SEVMEK. Bunu sınırsız kullanıyoruz. Allah’ın bize bahşettiği bir üstünlük bu. “Hiç karşılık beklemeden sevmek, vermek”. Bu durumumuzu saflık kabul edip yararlanmak isteyenler oluyor. İşte onlara özürlü olarak bakıyoruz. Bazen karamsarlığa, karanlığa düşüyoruz. Sevgimizin, sabrımızın ışığı yolumuzu aydınlatıyor. Allah’ı hissediyoruz. Olgunlaşıyoruz. Yardımlar ediyoruz. Teşekkürler alıyoruz. Yeni dostlar kazanıyoruz. Çıkarsız. Hem özürlü oğlumla hem de mutlu işte böyle yaşanıyor. Eskiden Vahit Sonay YAZGAN bizimle yaşıyordu. Şimdi biz onunla yaşıyoruz. Duyamadığımız telefon ve kapı zillerini, düdüklü tencerenin kaynama sesini, kesik suların akan su sesini onun sayesinde duyabiliyoruz pek çok. Unuttuklarımızı hatırlatıp, kaybettiklerimizi bulmamıza yardımcı oluyor çoğu kez. Oğlumuza sevgi gösterip, ilgi duymamız, değer vermemiz, oğlumun fiziksel özrünü kapatıp, ruhsal güzelliklerini, olgunluğunu sergilemesine fırsat veriyor. Onu diğer özürlülerden farklı yapıyor. Yalnız özürlü değil tüm çocuklarımıza hangi gözle bakarsak toplum da onlara o gözle bakıyor. Çocuklarımız birer aynadır. Bizi gösterir. Ama bizim aynamız RUHU da gösteriyor. Prensim, seni seviyoruz. Seninle gurur duyuyoruz.
Annen, Baban
