Miracın Kırk Yolcusu

Dünyadan ve dünyalıklardan sıyrılma vakti... Yüce Yaratıcı’nın içtiması. Bu içtimada yok sayılmak, hiç sayılmanın başlangıcı. Namaz, aslında asıldır. Bir kulun kul olduğunun en bariz göstergesi. Küfrün alameti inkarsa, imanın alameti namazdır.

Her şey namazla başladı aslında. Ademi, yani insanı yaratan Allah secdeyi emretti kuluna; kendi büyüklüğünü ikrar için. Emre itaat eden yüceldi, isyan eden rahmetten azat edildi. Çünkü secde namazın en yüce rüknü; sevgiliye en yakın makam, en yakın an. Öyle demiyor mu efendimiz: “Kulun Rabb’ine en yakın olduğu an, secde anıdır. O halde orada duayı çokça yapınız.”

Her şey namazla başladı aslında ve sonra namazla devam etti hayatın ritmi. Bütün elçiler namazı emretti ümmetlerine. Hz. İsa beşikteyken konuştu: “...Rabb’im bana hayatım boyunca namazı ve zekatı emretti…” dedi. (Meryem 29-33) Hz. Muhammed (s.a.v.) de Hz. İsa gibi “namaz” dedi vasiyetinde “Ümmetime söyleyin, namazlarına devam etsinler”. Tek bir farkla; bir nebi doğum beşiğindeyken, diğer nebi ölüm döşeğindeyken... Bu, her şeyi anlatıyor aslında:

Hayat namazla başlar ve namazla biter…

En sevgiliden, yüceler yücesinden zarfsız bir mektup gibidir namaz. Çünkü namaz “vasıtasız vahiy”dir. İnsanın yükümlülüğü değil; bilakis ona sunulmuş bir hediyedir namaz. Bu hediyenin 40 muhatabından 40 yazı sizlere… Hepsi birer mektup misâli ama zarfı olmadan sunulan. Aynı namaz gibi…