Lucia Gonzaiez'in günlüğü bu cümleyle başlıyor. Otuz yaşını devirmiş, birkaç kilo fazlası olan, yalnız yaşayan bir kadındır Lucia. Günümüz Buenos Aires'inde sıradan bir hayat sürmektedir. İrina adında, ailenin "mükemmel"çocuğu olan bir kız kardeşi ve kimsenin imrenmeyeceği bir de annesi vardır. Bir aile yemeğinde İrina evleneceğini açıklar. Sevinçle karşılanan bu güzel haber Lucia için tam bir kâbusa dönüşür. Zira o, annesiyle kız kardeşinin kendi üzerine girdiği iddiaya istemeden kulak misafiri olmuştur. İddia, "inanılmaz ama gerçe/("denilen türdendir: "Göreceksin bak, düğüne tek başına, şişman haliyle ve siyah bir elbiseyle gelecek. Şayet, olur da yanında bir sevgiliyle gelirse, bütün düğün masraflarını ben ödeyeceğim. Ama bir arkadaşı, iş arkadaşlarından birisi ya da sırf ona kıyak olsun diye eşlik edecek birisiyle gelirse kabul etmem, ona göre... Gerçek bir sevgili olacak!" Lucia, öfkeden kudurarak, kendi kendine bu iddiaya meydan okuma sözü verir. "Normal" bir sevgili bulmak için yedi buçuk ayı vardır ve ne pahasına olursa olsun kazanmak istemektedir. Amacına ulaşmak için işyerindeki erkek arkadaşlarıyla çıkmak, tekrardan eski sevgilileriyle buluşmak, internetten sevgili ayarlamaya çalışmak vb. bir sürü yönteme başvurur... Ne de olsa bir fırsat olarak gördüğü için hiçbir buluşmayı göz ardı etmeye içi elvermez: Bir doğal yaşam ve yerli halklar hayranı, bir cep telefonu manyağı, cimri bir muhasebeci, bir televizyon bağımlısı, bir futbol fanatiği ve aralıklarla konuşan bir depresif gibi bir sürü adayla çıkar. Kim oldukları, ne oldukları önemli değildir. Önemli olan tek şey annesini yenmesidir.
