Üstünde altı köşeli Davut yıldızı bulunan ve çoğunluğu ABD üretimi olan silah, tank, helikopterlerden oluşan düzenli ordu birlikleri veya güvenlik elemanları, bir eve, işyerine veya sokağa ateş açıyor. Genelde çocuk ve gençlerden oluşan gruplar inşa ettikleri veya doğal barikatların arkasından fırlıyor, ateşe, taş veya sapanla karşılık veriyor. İçlerinden biri yaralandığında, iki, üç kişi onu ambulansa veya ilk yardıma taşırken diğerleri dönüp sapan kullanmaya ve taş atmaya devam ediyorlar; havadan yere füze, top mermisi, otomatik silah kurşunları veya gaz bombalarına karşı. Bu durum böylece içlerinden yeni birisi düşünceye, yaralanıncaya kadar devam ediyor. Gündüz böyle seyreden, kurşunlara taş atma çatışması, akşam olunca yerini büyük ölçüde kurşunlara kurşunla yanıt verilen sokak çatışmasına bırakıyor. Gece yarısına doğru o günkü şehit, yaralı ve tutuklananların sayısı belli oluyor. Sabah ilk önce şehitler alkışlarla, sloganlarla, tilililerle ve Filistin bayrağına sarılı, çeşitli örgüt bayrakları, eşliğinde her yaştan insanın katıldığı cenaze törenleriyle toprağa veriliyor. Sonra günlük intifada hayatı başlıyor. Filistin’in her sokağında, okulunda, mahallesinde, caddesinde, meydanında, köyünde, şehrinde, yolunda veya tarlasında her saat ve hergün böyle yaşanıyor. Ve tüm yaşam bu tarza ayarlanmış ve buna göre dönüşmüş durumda. Bu manzarayı tamamlayan farklı bazı hareketlilikler, ara sıra İsrailli işgalci yerleşimcilere karşı, yerleşim birimlerine yönelik, onların otolarına veya onları “koruyan“ askerlerin araçlarına yönelik veya İsrail sınırları içindeki şehirlerde yerleşimci ve askeri koruma güçlerine yönelik eylemler de oluyor. İntihar (feda) eylemlerinde veya Cuma günleri intifada yaşamının cami çevrelerine kaymasıyla kitlesel protesto gösterileri ve yaş düzeyinin çeşitlenmesi söz konusu olabiliyor.
