Kapitalist yapı içerisinde boş zaman, hem kültürel ürünlerin hem de insanların birer meta olarak tüketilmesine dayalı hale gelmiştir. Dijitalleşme ile birlikte ise emek süreçlerinden geriye kalan zaman da eğlenceye ayrılır olmuştur. Adorno ve Horkheimer, kültür endüstrisinin merkezinde, kapitalizm koşullarında çalışmanın uzatılmasını sağlayan eğlence olduğunu düşünmektedir; çünkü eğlence insanların emek süreçleriyle baş edebilmeleri için bir kaçış yoludur. Bu açıdan bakıldığında, bu dünyayı çekilir zannetmemizin aracı kültürel ürünler, eğlence ve sanattır.
Günümüz dünyasında eğlence en büyük yanılsamalardandır; çünkü saatler süren mesailerimizin ardından izleyeceğimiz bir video bizleri günün stresinden uzaklaştıracaktır. Öte yandan eğlence tek kaçış yolu değildir. Kimi için sanat en büyük yanılsamadır; çünkü en çok yazdıkça, çizdikçe ve dinledikçe dünyanın yaşanılası bir yer olduğu fikrine kapılmaktadır.
Dijital dünyada sanat ve eğlence hakkında olumsuz bir tablonun görünür olduğunu söylemek mümkün olsa da, tam tersine karanlık dünyada bu üretimlerin bir çıkış sunuyor olduğunu iddia ederek eğlence ve sanat hakkında olumlu düşünmek de mümkündür.
Akademisyenlerin ve düşünürlerin de bu konuda birbirinden ayrılan görüşleri mevcuttur. Bu kitapta yer alan çalışmalarda da benzer bir şekilde dijital çağda kitle kültürüne, eğlenceye ve sanata bakış çeşitlilik göstermektedir. Kitapta dijitalleşmeye yönelik olumlu görüşler olduğu gibi, eleştirel yaklaşımlar da vardır. Kitap, dijital emek ve tüketim, dijitalleşme ile gazeteciliğin dönüşümü, dijital çağda sanatın ve sinemanın dönüşümü, dijitalleşme bağlamında oyun, eğlence ve kimlik, dijitalleşme ile eğitim alanının dönüşümü temaları hakkında beş bölüm olarak tasarlanmıştır.
