Depresyonun Şiiri

Ilık Sarı Işık
Rüyadaki kadın terk etti. Nemli gözleri
Tuhaf bir karanlıkta eriyor
Ve yüzün üstünden akıp yere yığıldıkça zincirleri
Paslı demir sabahlarında gövde biraz daha çöküyor
Hep böyle olur
Yüz karanlık yatağın içinde bir gökyüzü gibi durur
Açıldığında bir zaman bilinen kapılar
Bir ayak sesi, nem. Beton içi zaman
Bir çöl kayası gibi uzun saatlerin boynunda soğur
İnsan göğsüne dizlerini çekip yumuldukça
Ortak tutkunun koparılmaz rüyası dalgalanır
Sessizlik büyür, karanlık çöker- o sıra
Ilık sarı ışık yön değiştirip yeniden hızlanır