Ateşbaz-ı Veli

Burası, dergâh çatısı altında, her metre karesi mânâ içeren atmosferiyle, kararmış gönüllere aşkın teneffüs ettirildiği ve sevgili'ye en güzel ifade tekniklerinin öğretildiği yerdir. Burası, duygu ve düşüncede kutsallığın mührünü gösteren, testiyi kıranla, suyu getirenin ayrım noktası olan ve başını göğe değdirmeye değil, ayaklarının yere bastığına emin olmak isteyenlerin yeridir.

Burası, doğumdaki berraklığını, ölüme taşımak isteyen, duygu hazinesini külfetten kurtarıp rahmete çevirmek isteyen, içindeki potansiyeli hor görüp de geliştirmek isteyenlerin yeridir. Onlar için, bir yer yüzü sakini olarak, toprak boyutlu olsalar da, yaratılış ve doğası itibâriyle aşkın cephesi daha ağır basmaktadır. İnsan doğasının gerçeği, dindir. İnsan ise , ilâhi bir oluşun âbidesidir. İlkel kâbilelerden, modern toplumlara kadar bütün tarih itirâf eder ve özetler ki; Allah'ın varlığını, en kuytu yerlerde açan çiçeklerden sor. Hülâsa bu yüce kabullenişiyle insan, teomorfik tabiatıyla ve ait olduğu yerin özlemiyle, sırların aslına erebilmeyi ve özüne dönebilmeyi, salık verilen bu mekânda buluşturmak ister.

İnsanın değeri nedir sorusuna, Mevlânâ; aradığı şeydir... demiş. Peki aradığı nedir insanın; Allah'ın varlığını ruhen ve bedenen onaylayabilem yeteneği, hidâyetle gelen güven ve ilâhi öze sadık kalabilmek değil midir?

Elbette,budur!
Şems-i Tebrîzî, Mevlâna, Şeyh Edebâlî ve Ateşbâz-ı Velî gibi daha pek çok hazret de yüceliklere, bu mukaddes öze sâdık kalmakla ululaşmadı mı?